آيدين عزيزم

        حیاط خونه ما بزرگ بود، مثل یک باغ بزرگ.  پر از درخت و سبزی . بچه که بودم به همه جای خونه سرک می کشیدم. تمام سوراخ سنبه های حیاط خونمون را بلد بودم، طوریکه چشم بسته می تونستم به هر چیزی که می خوام و هر جا که باشه، دست بزنم. اما شب که می شد نمیدونم چرا !؟  انگار ارواح خبیسه در زیر درختها و ساختمونهای حیاطمون لانه کردن جرات نداشتم، سمت درختا برم. یا از وقتی که یکی از هم محلی های ما که دوتا کوچه بالاتر از ما بود، به رحمت خدا رفته بود؛  با این اینکه خانوم مهربان ، دوست داشتنی و خوش قلبی بود اما من شبها از سر کوچه اونها نیز جرات رد شدن نداشتم؛ انگار که روح آن مرح...

      بگو چیست ؟ آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری ست! ...

      تمام حال خوب من تویی، آیدین جان   ...